There is no existentialism in this post. It is a plain comparison of what Tamil poets of various generations have wanted out of life. Ideally this should have been in my Tamil blog, but I myself don't go there any more. Those who can't read Tamil, please skip this.
First is Abirami Pattar, pleading with the goddess Abirami of Thirukkadaiyur in 16th Century AD. He sure has a big wish list.
கலையாத கல்வியும் குறையாத வயதும்
ஓர் கபடுவாராத நட்பும்
கன்றாத வளமையும் குன்றாத இளமையும்
கழுபிணியி லாத உடலும்
சலியாத மனமும்அன் பகலாத மனைவியும்
தவறாத சந்தா னமும்
தாழாத கீர்த்தியும் மாறாத வார்த்தையும்
தடைகள் வாராத கொடையும்
தொலையாத நிதியமும் கோணாத கோலுமொரு
துன்பமில் லாத வாழ்வும்
துய்யநின் பாதத்தில் அன்பும்உத விப்பெரிய
தொன்டரொடு கூட்டு கண்டாய்;
அலையாழி அறிதுயுலு மாயனது தங்கையே! ஆதிகடவூரின் வாழ்வே!
அமுதீசர் ஒருபாகம் அகலாத சுகபாணி
அருள்வாமி அபிராமி!"
Fast forward to 20th century and we have Bharathi, who is crisp and fresh, and as is his wont, asking for the welfare of this country.
மனதி லுறுதி வேண்டும்,
வாக்கினி லேயினிமை வேண்டும்;
நினைவு நல்லது வேண்டும்,
நெருங்கின பொருள் கைப்பட வேண்டும்;
கனவு மெய்ப்பட வேண்டும்,
கைவசமாவது விரைவில் வேண்டும்;
தனமும் இன்பமும் வேண்டும்,
தரணியிலே பெருமை வேண்டும்.
கண் திறந்திட வேண்டும்,
காரியத்தி லுறுதி வேண்டும்;
பெண் விடுதலை வேண்டும்,
பெரிய கடவுள் காக்க வேண்டும்,
மண் பயனுற வேண்டும்,
வானகமிங்கு தென்பட வேண்டும்;
உண்மை நின்றிட வேண்டும்.
ஓம் ஓம் ஓம் ஓம்.
A few decades down the line though, the Tamil poets have had enough of seeking unattainable things. They start looking inwards. This is Sundara Ramaswamy (under the pseudonym Pasuvaiah) asking for simple pleasures of life.
கொஞ்சம் முகம் பார்த்து தலை சீவ ஒரு சந்திரன்
லோஷன் மணக்கும் பாத்ரூம்
என் மனக்குதிரைகள் நின்று அசை போட ஒரு லாயம்
என் கையெழுத்துப்பிரதியில் கண்ணோட
முகங்கொள்ளும் ஆனந்தச் சலனங்கள்
நான் காண ஒரு பெண்
சிந்திக்கையில் கோத ஒரு வெண் தாடி
சாந்த சூரியன்
லேசான குளிர்
அடி மனத்தில் கவிதையின் நீரோடை
Nakulan's poetry always had a tinge of morbidity in it. All he wants is bliss when he is about to die.
ஒரு கட்டு
வெற்றிலை
பாக்கு சுண்ணாம்பு
புகையிலை
வாய் கழுவ நீர்
·ப்ளாஸ்க்
நிறைய ஐஸ்
ஒரு புட்டிப்
பிராந்தி
வத்திப்பெட்டி/ஸிகரெட்
சாம்பல் தட்ட்
பேசுவதற்கு நீ
நண்பா
இந்தச் சாவிலும்
ஒரு சுகம் உண்டு
There is something connecting all these poems. I am not able to put my finger on it though.
8 comments:
I think Bharathiyar progresses from intensely personal needs (manathil uruthi, vAkkinil inimai) to nation and community (maN payanura, peN viduthalai) to universe pervading desires (uNmai nindrida vendum).
Lovely, lovely, ever-so ecstatically lovely! Nakulan's just brill! Thank you so much for the compilation.
Kingsley - Bharathi always thought beyond self. He was the master of his universe.
Ammani - Thanks. Nakulan was one of the great poets of Modern tamil literature.
May be it is the penchant thirst in all those poets to live a life of excellence...in their own wishes and according to standards envisaged by them...if one accepts that death is also part of life and has to be faced with grace/fulfillment...and i think they just don't tell it to the mass but yearn for that...that could be the connecting thread between all those wonderful poems!
do you think romanticism is the common thread?
The common thread that links all the three is wishful thinking ! :)
All of them want what they cannot have !
Anon
Hemingway's "a clean well lighted place" - don't know why that pops up ...
Nakulan's poem - might not be about "all he wants is bliss when he is about to die" it might be more about the personal definition of life/world when one goes through the process of living (or dying, 2 sides of the same coin?). bliss is too spiritual that jars against the simple pleasures defined in the poem.
There is nothing morbid about death, all of us seem to know this trick. It is life that is the tricky bit. and the pleasure of listing things that matter, oh the pleasure... Chenthil - Thanks for your Bharathi translation posts and this string of poems...
Post a Comment